ΕΚΕΙ κρυβόμουν ΟΤΑΝ...

-Γιατί κρύβεσαι;
-Θέλω λίγο να ξεκουραστώ.
-Από τι;
-Με βαραίνει το χτες
-Πέτα το σαν πανωφόρι μια ζεστή μέρα
-Δεν είναι η μέρα μου ακόμα...
-Αν όχι τώρα , τότε πότε;
-Ακόμα κι ο ήλιος παίρνει ρεπό. Θα βγω πάλι μαζί του. Ένα καλοκαίρι.

μου άπλωσε το χέρι. Μου είπε "φόρα φούστα αύριο. Κάντο για μένα"
Του είπα ένα ψέμα/ Κι ΟΤΑΝ επέμεινε : "Δεν θα αντέξω εγώ να δω τον εαυτό μου με φούστα"

-Φόρα την ένα λεπτό πριν βγεις απ' την πόρτα. Μην κοιταχτείς στον καθρέφτη.

...κι ΕΚΕΙ γέλασα. Πώς να το εξηγήσω...

ΟΛΑ Η ΤΙΠΟΤΑ (στους φανταστικούς κόσμους που ταξιδεύω έτσι είναι, η αλήθεια πάντα με προδίδει, αλλά ποιος νοιάζεται;)
Ζήτα τα ΟΛΑ και θα βγω γυμνή. Δώστα ΟΛΑ και θα αδειάσω τα μάτια μου να στα δώσω στα χέρια, για όταν κουράζονται τα δικά σου. Κι όταν ανοίγεις τις παλάμες θα βλέπεις μόνο ουρανό.
ΑΛΛΑ αυτό που ψάχνω δεν το έχεις.

ΑΣΕ ΜΕ να ξαπλώσω λίγο ακόμα στο ΤΙΠΟΤΑ

"Σκύψε το κεφάλι να σε ιδώ, μα κι α σ' έβλεπα θα γύρευα να
κοιτάξω πιο πέρα
Τι αξίζει ένας άνθρωπος τι θέλει και πώς θα δικαιολογήσει την
ύπαρξή του στη δευτέρα παρουσία;
Α! να βρισκόμουνα ξυλάρμενος χαμένος στον Ειρηνικόν Ωκεανό μόνος με τη θάλασσα και τον αγέρα
μόνος και χωρίς ασύρματο ούτε δύναμη για να παλέψω με τα στοιχεία."

Γ. Σεφέρης, απόσπασμα από το Γράμμα του Μαθιού Πασκάλη


Κι είπα στον εαυτό μου : Πώς ξημερώνει η καινούρια μέρα/ποιον δρόμο θα τραβήξει/κουράστηκα να βλέπω δρόμους/άσε με τώρα να βουλιάξω στην άσφαλτο/όσο είναι καυτή ακόμα/χωρίς δύναμη, χωρίς δύναμη, χωρίς δύναμη/ποιο γκρίζο με στοιχειώνει//



(αυτό για τον etalon που μου θύμισε την ποίηση)

Την κοιτούσα κι αναρωτιόμουν πού πήγαινε, όχι βιαστική, ΑΕΡΙΝΗ, σαν ξωτικό της πόλης, σαν αυτά που δεν έχουμε ακόμα μάθει να πιστεύουμε πως υπάρχουν. Την είδα για μια στιγμή/ μια ανάσα/ να περνάει απ' το ορατό στο ΑΟΡΑΤΟ/ πίσω απ' τα μαλλιά της έκραζε αργά ένα κοράκι/μαύρο της νύχτας?...όχι : του κάρβουνου κι είχε κουρνιάσει για τα καλά/ έτσι να κάνεις, να το πάρεις, να φτιάξεις μια ζωγραφιά/ένα πορτραίτο κατά προτίμηση/κι αν είναι κοφτερή η όρασή σου, κάντο χωρίς μάτια/:
Γατι την είδα, προχωρούσε χωρίς μάτια//είχε άλλους αισθητήρες, για εκείνην δεν ήταν το μετρό/ ήταν ένας σταθμός κάπου εκεί έξω , στο ΑΠΕΡΑΝΤΟ διάστημα, και τα βήματα δεν είχαν τελειωμό, δεν είχαν γυρισμό, μόνο ΑΙΩΡΟΥΝΤΑΝ
Κι ούτε γύρισε να κοιτάξει τον άντρα πίσω της, ίσως γιατί ένιωσε την ΑΥΡΑ του, ίσως να ήταν περιττός// ίσως εκείνη να ζούσε τη ζωή αλλιώς, ΑΠΟΡΡΟΦΩΝΤΑΣ επιλεκτικά κάποιες λεπτομέρειες, αφήνοντας έξω τα πολύ "μεγάλα", μαζεύοντας κοράλια σtoυς δακτύλιους του Κρόνου ή στο στεφάνι πάνω απ' τα κεφάλια μας.
ΑΡΑΓΕ πόσα τέτοια ξωτικά ΑΛΑΦΡΟΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ανάμεσα μας/
πόσα ν' αφήνουμε να λιώνουν έξω απ' τα σκαλιά μας/
έξω που τα σκυλιά γαβγίζουν/ έξω που γέρνει ο ήλιος και νυχτώνει/
έξω μόνοι//
κι η πόρτα, τι παράλογο, τόσο κοντά (???)

ορίστε λοιπόν (τα πέντε πράγματα που δεν θα μάθετε ποτέ...ΓΙΑ ΜΕΝΑ?)

ΕΝΑ μικρό κορίτσι κρύβεται κάτω απ' το γραφείο/μυστικό οχυρό/ και βγάζει τόσο θυμό που πιστεύει ότι είναι υιοθετημένη και κανείς δεν της το λέει(αργότερα αποφάσισα ότι ήμουν η μικρή αδερφή του Χριστού με μια πολύ σημαντική αποστολή στη γη, απ' τον πατέρα μου το θΕΟ, μέχρι που συνειδητοποίησα πως έχει προ πολλού πεθάνει, ευχαριστώ κύριε Νίτσε!)

ΔΥΟ πρώτες επαναστάσεις έκανε ως έφηβη στα 13 της, στο πρώτο ταξίδι χωρίς γονείς, όταν μια παρέα Ελληνοαμερικανάκια σε ένα αξέχαστο ταξίδι με πλοίο την ρώτησε "καπνίζεις?" είπε "φυσικά", ρούφηξε νωχελικά την πρώτη της γουλιά μπύρα κι έπειτα ρούφηξε την πρώτη της τζούρα απ΄το απαγορευμένο τσιγάρο (προσπαθώντας να μην δείξει ότι δεν έχει ιδέα τι κάνει) Έκτοτε λατρεύει οτιδήποτε ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΟ...

ΤΡΙΑ βράδια μετά το έσκασε από το σπίτι για τρεις μέρες. Επιστρέφοντας κατάλαβε πόση ΔΥΝΑΜΗ μπορεί να ασκήσει πάνω στους γονείς της και πάνω στους ανθρώπους που την αγαπούν. Σπάνια την χρησιμοποιεί, αλλά όταν το κάνει έχει σοβαρούς λόγους

ΤΕΣΣΕΡΑ βαθιά ερωτικά σημάδια έχει αφήσει ο χρόνος πάνω της. Θα σας πω για τον ανεκπλήρωτο εκείνο έρωτα των καλοκαιριών, τρια καλοκαίρια στο μαγικό νησί κι ένας χειμώνας στις Βόρειες Χώρες (Μύκονος και Τορόντο στην προσωπική της Γεωγραφία)Όλα ξεκίνησαν μ' ένα "πήγαινε στην τουαλέτα κι έρχομαι σε πέντε λεπτά" , ένα τριπάκι ερωτικών φαντασιώσεων, μια σχέση που δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί , κι ένα πάθος που θα μείνει για πάντα στο χρόνο ως Το Πάθος, γιατί ήταν το ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟ. Συμπέρασμα: ο μοναδικός πραγματικός έρωτας είναι ο απραγματοποίητος, γιατί η υπόσχεσή του αιωρείται σ' έναν δυνητικό μέλλοντα ακέραιη

ΠΕΝΤΕ ενέσεις την ημέρα κάνει για να ζήσει. Η προσωπική της αδυναμία, από τότε που ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη πως είναι διαβητική. Ουδείς τέλειος, ουδείς παντοδύναμος. Καμιά φορά βοηθάει, για να πάψεις να φοβάσαι τον ΘΑΝΑΤΟ.

να και κάποιοι άλλοι και τι ποτέ δεν θα μάθετε γι' αυτούς:

candyblue
lithium
bliss
undercontrol
ihadafarminafrica

πώς βουτάς έτσι μέσα στο γκρίζο/
κι αν υπάρχει γυρισμός/
αν ζω εδώ/δε μένει κανείς/
για να ρωτήσω/
αλλά πρέπει να ζήσω
(μυρίζει βροχή που φλέγεται
πώς να ναι αυτό/πήρε το νερό
ΦΩΤΙΑ
κι έσβησε μες στην ίδια του την κίνηση/
σ' έναν χορό/
με μια ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ
"μπορώ;"

BlooDy VaLeNtInE

Έτσι ήταν χτες.Το πέρασα ακούγοντας για μια αρρωστημένη αγάπη.
Μαζί με μια προ ετών θαμμένη αγάπη.
Στην οθόνη αιματοβαμμένες αγάπες.
Πτώματα του Χρόνου (το ξερες, κάποτε ο Χρόνος ήταν ο Κρόνος/
ο θεός με χίλια δυο μαγικά στο σπαθί του/
κάτω απ΄τον ήλιο λάμπει η σφαγή/
στη στιγμή ατέλειωτες αναλαμπές/τώρα κι αυτές μικρές θεές)
Χτες.

Ξάπλωσε, αγάπη μου, και ξεκουράσου,
γιατί έτρεξες μίλια,
κι είσαι ακόμα εκεί απ' όπου ξεκίνησες.-

TRue RoMaNcE ParT II

ποια μοίρα το ορίζει
σε σκίζει/στα δύο/μια ανεκπλήρωτη μοίρα/
είσαι ξαφνικά ένα κορίτσι με τρεμάμενη φωνή/
στη σκηνή/ ενός μισοπαιγμένου έργου/
και ρωτάς "what to do"/αν υπάρχει κάτι να σκηνοθετήσεις/
σ' αυτό το έργο/ σε μια ήδη σκηνοθετημένη ζωή//

κορίτσι γνωρίζει κορίτσι
κορίτσι αγαπάει κορίτσι
(does it go both ways, darling?)
κορίτσι φιλάει κορίτσι
(ποια μυστικά σας δένουν/ποια σας χωρίζουν)
κορίτσι κοιτάει κορίτσι
βουβό φως στα μάτια της
πιο φωτεινή φωνή η φωνή της/
πιο γλυκιά η σκληράδα της//
μ΄αγαπάς, καρδιά μου? μ΄αγαπάς??//



Η μία είναι νεράιδα, η άλλη είναι άγριο ξωτικό του δάσους, νόμιζε γνώριζε τα κατατόπια, αλλά όταν πίνεις το πράσινο μαγικό φίλτρο, τίποτα δεν είναι το ίδιο, ούτε οι πιο γνώριμες γωνιές. Κι έτσι το ξωτικό πίνει το φίλτρο, κι έτσι το ξωτικό ξεχνάει λίγο τον πόνο, κι έτσι το ξωτικό χάνεται στα πιο σκοτεινά μονοπάτια, κάτω απ' τις σκιές των βράχων ή των δέντρων καμιά φορά/ Μα η νεράιδα (και ως γνωστόν οι νεράιδες ζουν στις λίμνες ή στις πισίνες καμιά φορά, όταν μπορούν να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να γίνουν ένα με το αιώνιο γρασίδι) έτσι η νεράιδα αφήνει τους βυθούς της, κι αναδύεται, υγρή, δεν την πειράζει, και το χώμα είναι υγρό μετά τις μεγάλες βροχές, και θέλει να ουρλιάξει "όχι", να σπάσει όλα τα μπουκαλάκια το πράσινο φίλτρο, να πεί αυτά τα μαγικά δεν είναι για μας, εμάς μας ορίζει η αγάπη ("κι ας μην πιστεύω στην αγάπη" ψιθυρίζει κρυφά)- κι ύστερα ανοίγοντας το στήθος στα δύο χώνει βαθιά το χέρι, τραβάει με δύναμη την αρτηρία της θλίψης, να την δείξει στο άγριο ξωτικό, να το ρωτήσει "γιατί δεν σου φτάνει να ξαπλώσουμε στο δικό μου γρασίδι, να χαθούμε στο δικό μου πράσινο"///-.

μπορούν οι νεράιδες να ερωτεύονται άγρια ξωτικά
κι αν ναι, μπορεί η καρδιά να σταματήσει να ρωτά
ΓΙΑΤΙ?
ΣΙΩΠΗ
σαν το νεφέλωμα αστεριού που πεθαίνει

αφιερωμένο στην bliss που ζήτησε καινούριες φωτό

Δεν ήξερα πώς να πλησιάσω αυτό το δέντρο
(δεν ήξερα πώς να πλησιάσω τους ανθρώπους)
Τόσο βαθιά ριζωμένο, κι ανέβαινε τόσο ψηλά, από συνήθειο
(τόσο βαθιά ριζωμένοι στη συνήθεια, κι όμως τεντώνονταν για άλλες σφαίρες)
Ώσπου ξαφνικά έσκασε μια ακτίδα, τι λέω μια δέσμη, τι λέω μια χούφτα
(ώσπου ξαφνικά μου δίνουν το χέρι, τι λέω! αναπάντεχα)
ΦΩΤΟΣ
(μια εσωτερική χειρονομία, από μια χαραμάδα, απρόσμενη ΧΑΡΑ?)

"είσαι πολύ μεγάλος για να σ' αγκαλιάσω
είσαι πολύ ψηλός να χαιδέψω τις άκρες σου
σκύψε το φως σου λίγο να μ' αγγίξει/
ν' ανοίξει
το στόμα μου/
το χώμα μου
πιο μαλακό απ' το δικό σου/
απλώσου
ρίζα στη ρίζα η τελευταία διακλάδωση"//--

τι σκεφτόταν η beatrice όταν περίμενε υπομονετικά να την τραβήξει η Julia Margaret Cameron?
ίσως ό,τι κι εγώ όταν περιμένω να με αναζητήσεις
για να σε δω, γιατί στους λαβυρίνθους του μυαλού μου περιμένω
και το νήμα είσαι εσύ (ενώ θα έπρεπε να είμαι εγώ)
κι ένα τραγούδι παίζει στο repeat
κι αναπνέω στο repeat
κι αναμένω στο repeat
και οι νύχτες πατάνε το κουμπί για μία ακόμη φορά
ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΔΑΧΤΥΛΑ ΜΟΥ
διψάνε ν' αγγίξουν ένα στα γρήγορα
"πότε θα σε δω για ένα στα γρήγορα?"
ΕΙΠΕΣ κι όλη η αλήθεια μας ήταν εκεί , συμπυκνωμένη, έχασκε
κι η αλήθεια μου τεντωνόταν, ανάμεσα στο νοσταλγικό βλέμμα μιας φωτογραφίας...για ένα μέλλον διαφορετικό αφόρητη νοσταλγία...
και μια πραγματικότητα στο repeat
αν έτσι είναι, ας είναι, ΑΣ ΠΑΓΩΣΩ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
(πιο πολύ πονάει που ξέρω ότι ξέρεις)
"Play it again Sam!" το τραγούδι μου- ΤΗΝ ΠΑΡΑΦΩΝΙΑ ΜΑΣ

προχτές βγήκαμε όλοι μαζί ...ποιος κρυφός πόθος σας κινεί εσάς τους τρεις/και ποιος εμένα? τι ψάχνω όταν γνωρίζω μια καινούρια κοπέλα/και πού πονάω/όταν περνάω/ απαρατήρητη... κι ίσως η πιο σημαντική ερώτηση/ποιος να με σώσει/τη στιγμή που πνίγομαι στα σφηνάκια τεκίλα/και δεν θέλω κανείς να με σώσει/ένα κορίτσι που θέλει να δώσει/ την παράστασή της
σε αναζήτησα πάλι (ελπίζοντας για τελευταία φορά)/ είχα μόλις δει το "100% τέλειο κορίτσι για μένα"/ κι όπως το ένιωθα να ανεβαίνει κύμα μου πάνω μου κύμα απειλητικό / Κύμα ΜΟΥ/ σαν να ήσουν εκεί (ή θα έπρεπε να ήσουν εκεί)/και στο είπα/ κι όλο αυτό το νερό που ξεβράζει η θύμησή σου πλημμύρισε την τρύπα/
του μυαλού μου/χωρίς ήχο/χωρίς ηχώ/κύμα απειλητικό/χωρίς απάντηση
κι έπειτα ήσασταν εσείς...κι εκείνη η σερβιτόρα που πιάσαμε κουβέντα/κι ήθελα να της πω/πάρε με από δω/ και βάλε με στον κόσμο σου έστω/πόσοι παράλληλοι κόσμοι κυκλοφορούν/διπλώνουν και ξεδιπλώνονται/και πού να χωθώ/ ΑΝ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ?
ποιος πόθος με κινεί ψιθυριστά κι αν θα 'ναι εκεί ζεστά / ΑΝ αρωτιέμαι//
αν θα κοιτώ ένα πρωί από ψηλά/ ποιος θα περνά/ ΚΑΤΩ ΑΠ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΟΥ