TRue RoMaNcE ParT II

ποια μοίρα το ορίζει
σε σκίζει/στα δύο/μια ανεκπλήρωτη μοίρα/
είσαι ξαφνικά ένα κορίτσι με τρεμάμενη φωνή/
στη σκηνή/ ενός μισοπαιγμένου έργου/
και ρωτάς "what to do"/αν υπάρχει κάτι να σκηνοθετήσεις/
σ' αυτό το έργο/ σε μια ήδη σκηνοθετημένη ζωή//

κορίτσι γνωρίζει κορίτσι
κορίτσι αγαπάει κορίτσι
(does it go both ways, darling?)
κορίτσι φιλάει κορίτσι
(ποια μυστικά σας δένουν/ποια σας χωρίζουν)
κορίτσι κοιτάει κορίτσι
βουβό φως στα μάτια της
πιο φωτεινή φωνή η φωνή της/
πιο γλυκιά η σκληράδα της//
μ΄αγαπάς, καρδιά μου? μ΄αγαπάς??//



Η μία είναι νεράιδα, η άλλη είναι άγριο ξωτικό του δάσους, νόμιζε γνώριζε τα κατατόπια, αλλά όταν πίνεις το πράσινο μαγικό φίλτρο, τίποτα δεν είναι το ίδιο, ούτε οι πιο γνώριμες γωνιές. Κι έτσι το ξωτικό πίνει το φίλτρο, κι έτσι το ξωτικό ξεχνάει λίγο τον πόνο, κι έτσι το ξωτικό χάνεται στα πιο σκοτεινά μονοπάτια, κάτω απ' τις σκιές των βράχων ή των δέντρων καμιά φορά/ Μα η νεράιδα (και ως γνωστόν οι νεράιδες ζουν στις λίμνες ή στις πισίνες καμιά φορά, όταν μπορούν να ξαπλώσουν στο γρασίδι, να γίνουν ένα με το αιώνιο γρασίδι) έτσι η νεράιδα αφήνει τους βυθούς της, κι αναδύεται, υγρή, δεν την πειράζει, και το χώμα είναι υγρό μετά τις μεγάλες βροχές, και θέλει να ουρλιάξει "όχι", να σπάσει όλα τα μπουκαλάκια το πράσινο φίλτρο, να πεί αυτά τα μαγικά δεν είναι για μας, εμάς μας ορίζει η αγάπη ("κι ας μην πιστεύω στην αγάπη" ψιθυρίζει κρυφά)- κι ύστερα ανοίγοντας το στήθος στα δύο χώνει βαθιά το χέρι, τραβάει με δύναμη την αρτηρία της θλίψης, να την δείξει στο άγριο ξωτικό, να το ρωτήσει "γιατί δεν σου φτάνει να ξαπλώσουμε στο δικό μου γρασίδι, να χαθούμε στο δικό μου πράσινο"///-.

μπορούν οι νεράιδες να ερωτεύονται άγρια ξωτικά
κι αν ναι, μπορεί η καρδιά να σταματήσει να ρωτά
ΓΙΑΤΙ?
ΣΙΩΠΗ
σαν το νεφέλωμα αστεριού που πεθαίνει