τριγυρνάμε μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους
πιο πολύ του εγκεφάλου
παράγει σκοτεινές ιδέες--αλλά
δύσκολο να τις ακολουθήσεις μέχρι τέλους/περιμένεις
το δικό σου τρένο// και λες
όσο κτυπούν οι λεπτοδείκτες επιμένω
σήμερα είπες "ένιωσα κάτι απ' τον παλιό μου εαυτό"
σε ζηλεύω γι' αυτό /όπως ζηλεύω
τα παιδιά που συναντώ στις διαδρομές μου/κι είναι το πολύ
δεκαπέντε μια μαγική ζωή ανθίζει /κάτω απ' το σβέρκο τους
σαν τατουάζ, σαν μια πηγή ιδεών//σαν υποψία
ότι το καλύτερο δεν έχει έρθει ακόμα
σαν όνομα ενός ρόδου που πλημμύρισε
το σπίτι ευωδιές/
/αναπάντεχα/

βάρεσες την πόρτα δυνατά όταν μπήκες/
πάντα έτσι/πάντα θορυβώδης//αλλλά μπήκες/
σε άφησα ακόμα μια φορά/
χτες κάναμε σχέδια/για το μαγαζί σου
(εγώ τουλάχιστον έκανα, εσύ/
δεν ξέρω....σε άκουγα όμως
σε ΔΙΑΒΑΖΑ στην άλλη άκρη/να απαντάς
--------------------------------------
με άγγιξες/με κομμένα δάχτυλα
πληγωμ/ένα ///φιλί/αλλά δεν σε νοιάζει/
η ζωή στη ζωή
με κομμένα δάχτυλα μ' έπαιρνες/
κι ήταν δύσκολο να μ' αγκαλιάσεις--
γι' αυτό και δεν το έκανες
αλλά μ' έπαιρνες ζωή στη ζωή
ζωώδη ένστικτα, ακόμα κι αν έτρεχε αίμα//
εσύ θα τό κανες
"καλό;" -"καλό!" [ήταν αυτά που είπαμε
όλα κι όλα]
---------------------------------------
με κομμένες τις άκρες των χεριών
τώρα μοιάζουμε περισσότερο
τον ήξερα κι εγώ κάποτε αυτόν τον πόνο
αλλά για σένα η ζωή είναι ζωή///
συνεχίζει δυνατότερη, μεγαλύτερη
πιο βίαιη, πιο όμορφη
δάνεισέ μου τις άκρες των δαχτύλων σου//
και λίγα, λίγα απ΄τα σχέδιά σου

"ταξίδεψέ με", είπα
δεν είσαι άλλο από μια μικρή εκδρομή/μια στιγμή
μέσα στον χρόνο, ίσως αλλιώς ένα άδειο πακέτο τσίχλες
μέσα στο καλάθι
ή ίσως αυτό να είμαι εγώ
μασούσες ασταμάτητα μέχρι να φύγει η πρώτη γεύση
και μετά πάλι απ' την αρχή
και τώρα δεν μένει άλλο απ' το να δώσω το τέλος μου
"ταξίδεψέ με" "καράβι"
αραγμένο εκεί πολύ καιρό/
για επισκευές/κοιτώ/
κρυφά πίσω απ' τα φυτά της άμμου/
σχοίνα ή κάκτοι ή καλαμιές//
όλα της ερήμου, αλλά
περιμένουν να ποτιστούν από ξαφνική βροχή/
γι' αυτό θα πω ακόμα μια φορά
"ταξίδεψέ με"

κοίτα τα πώς καθρεφτίζονται
αναπνέουν σ'ένα άλλο σύμπαν
πάρε βαθιά ανάσα πριν βουτήξεις κι εσύ
στη χώρα από γυαλί, στο μαγικό χαλί
στα πόδια σου χορεύουν πεταλούδες
στα μάτια σου τρέχουν εμπρός όλες εκείνες οι ταινίες που δες
και σου άρεσαν, προβάλλονται
για σένα ξανά, τα χέρια σου
μυρίζουν μαργαρίτα πριν να πάρουν φωτιά
ένας κόσμος κάτω απ' τον ήλιο, πέρα απ' τον ήλιο
καθρεφτίζεται κι ανάβει

sleep tight
just for tonight

μια άλλη άποψη του μωβ, όταν δεν είναι, όπως το θέλουν, πένθιμο
όταν γυρίζει το κεφάλι και Τους φτύνει κατάμουτρα



όταν προσκαλεί τη νύχτα, όταν λούζεται το γκρι,
όταν περιμένει υπομονετικά το μαύρο
να μας σώσει

"Nα μας σώσει"; είπα...
Η συνάντηση ήταν εντελώς αποτυχημένη. Κι ήταν έτσι γιατί ζητάς σωτηρία.
Ο κύριος ίσιωσε τα γυαλάκια του. Πρόσφερε ένα δεύτερο ποτήρι νερό. Έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να ανοίξει συζήτηση. Small talk. Θέματα πιο ουσιαστικά. Αλλά επαναλαμβανόταν. Μου φάνηκε αστείο το πώς σε παλιότερες συναντήσεις αντιδρούσα σε αυτές τις ατάκες, προσπαθώντας κι εγώ να σπάσω τη σιωπή, να αρχίσω μια κουβέντα, να πω μια γνώμη, ένα τίποτα απ' το κενό, ενώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η αργή αυτή κίνηση, όταν βουλιάζεις στο κενό κι αναρωτιέσαι, πού είναι ο πυθμένας, κι αν ζουν εκεί αστερίες ή άλλα πλάσματα της θάλασσας, κοράλια ή φύκια, κι αν όποιος κάνει τη βουτιά αυτή και πιάσει πάτο, μια χούφτα άμμο δηλαδή, νωπή, μεταμορφώνεται σε γοργόνα, κι αν ο θάνατος μοιάζει λίγο με τον ύπνο, αν ευδοκιμούν κι εκεί τα όνειρα, αν είναι φωτεινά ή σκοτεινά ή κάτι ενδιάμεσο, αν είναι μουσική ή εικόνα, κι αν βάφει τα βλέφαρά μας χρωματιστά, να ΄ναι το χρώμα μωβ. Και πιο πολύ απ' όλα με απασχολούσε αν είναι κανείς μόνος ή με το άλλο του μισό ή με αγνώστους που στέκονται πλάι του, όχι πίσω του ή εμπρός του, οικείοι, σαν από πάντοτε δηλαδή, σαν μάνα και πατέρας ή εκείνος ο χαμένος αδελφός που ήταν παιδικός φίλος κι έπειτα μεγάλωσε και χάθηκε σε άλλα μονοπάτια-και τώρα πια δεν λέτε λέξη-///Κι έπειτα κόπηκε απότομα αυτό το νήμα που με οδηγούσε σε αδιέξοδες σκέψεις. Μόνο κάτι φευγαλέο ακόμα, αν σήμερα θα βρέξει, κι αν θα μπορέσει ο ύπνος μου να μοιάζει λίγο πιο πολύ με θάνατο

μωβ ...πολύ πετυχημένο χρώμα για το αεροδρόμιο του Τορόντο
τι θυμάμαι περισσότερο από αυτό?
αναρωτιόμουν πως έδενε με τόσο χιόνι
το άλλο που θυμάμαι, απαγορευόταν παντού το κάπνισμα, εκτός
από ενα μικρό ιταλικό φαγάδικο
κι ήταν όλοι, ήμασταν όλοι, μαζεμένοι εκεί
αδηφάγοι, εθισμένοι, καταδικασμένοι
και το τελευταίο που θυμάμαι (ένα κλειστοφοβικό αίσθημα)...
όπως φαινόταν η φισούνα
που συνέδεε το αεροπλάνο με τους διαδρόμους του αεροδρομίου
-κι έπρεπε κι εγώ να περάσω από εκεί-
Λατρεύω τα αεροδρόμια
έιναι μια βαβέλ, αλλά όλοι μαζεμένοι σε μια κρυφή συνομωσία
συμπιεσμένοι στην υποψία του ταξιδιού, την προσμονή
"Γιατί, γιατί, γιατί, το αεροδρόμιο είναι το ιδανικό μέρος για σένα?"
Είναι η αιώνια φυγή ? Είναι το ανάμεσα στο εδώ και το εκεί? Στο τώρα και στο άλλοτε?

Είναι σίγουρα μια υπόσχεση...
Μια υπόσχεση μακρινή στον χρόνο, δίπλα σου στον χώρο, κι απλώνεται
"Το αεροπλάνο πετά ξανά/Δες πως μετρά
με τα φτερά του/Τα σημάδια του θανάτου"