κι όμως είναι γεγονός

μες στα δάση της τρέλας ... οι τρελοί αναγνωρίζουν τους τρελούς

"πας για τσιγάρα?" με ρώτησε η γυναίκα απ' το μπαλκόνι
σαν να με διάβαζε (είναι αλήθεια, ήμουν διάφανη, έστω για λίγο,
για μια άγνωστη?)
σαν να με διάβαζε-μετά το καληνύχτα-
είπε ιστορίες για καρκινοπαθείς κι αρρώστους κι εξαρτημένους από νοσοκόμους
κι ύστερα μια ελπίδα ή σαν μια ευχή που έσταζε θλίψη...

"το μόνο που έχει σημασία, να ζεις χωρίς να εξαρτάσαι από κανέναν
- ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ (πάνω απ' όλα)"

κι ήθελα τόσο να τη ρωτήσω, τώρα που είμαστε πια ίδιες
(εγώ και η τρελή της γειτονιάς) "τότε τι θα γίνει με το Όνειρο?..."

πεθαίνω έναν αργό θάνατο
όλα αυτά που δεν κατάφερα να αγαπήσω
στη ζωή
χαμογελούν ειρωνικά
γιατί μου χρωστάνε έναν αργό θάνατο

τους άντρες που δεν με κοίταξαν
τους φίλους που δεν τηλεφώνησαν
τα φορέματα που δεν ταίριαζαν
τη μητέρα/τον αδερφό/ τα μυστικά τους
τις άδειες ώρες
τις λέξεις που γλυστρούσαν μέσα από τα χέρια μου
όταν τις είχα ανάγκη, για να αγκαλιάσω τις σκέψεις

τις σκέψεις
ενός μυαλού διεστραμμένου