Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράψει κανείς. Fucking candlelight, είχα ξεχάσει να γράφω με χαρτί και μολύβι. Δεν ξεχωρίζω χρώμα, χάνω τα σχήματα, χάνω την όψη των πραγμάτων. Η οθόνη αναβοσβήνει, είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Μου θυμίζει ένα τραγούδι ενός παλιού ονειρικ\ό φίλου ... "ΜΠΡΟΣ στα μάτια μου περνάνε/και με παίρνουνε και ΠΑΝΕ"
Ψ'αχνω τα δικά μου ιερογλυφικά . 'Ηχοι από υπολογιστές που ανοίγουν και κλείνουν και μακριά ///απειλητικά καλώδια (από μακριά ; ) Θέλω να τα τυλίξω στα χέρια να απορροφήσουν όλο τον ΠΟΝΟ- να δουλεύουν άραγε και μ αυτήν την ενέργεια. EXCURS: έβγαλα απ΄το ψυγείο τον καφέ, μετά από έναν μικρό πείραμα, πόσο μπορεί να αντέξει ο καφές στο ψυγείο- - - κι ήρθα εδώ να σας απαριθμήσω τις σκέψεις μου/ άραγε γίνεται όσο πιο απλά και καθαρά...χωρίς μουτζούρες του διεστραμμένου μυαλού. Γράφω λοιπόν σ' έναν κόσμο που ΠΕΦΤΕΙ γιατί δεν είναι τριφασικός πια . θα σας συνεχίσω κάποτε μια ιστορία που αψηφά τον θάνατο, ίσως σε μερικά λεπτά από τώρα, ίσως και στο μεγάλο ΠΟΤέ ακούστε το απίστευτο countdown...5...
4..
3...
2....
1.....
ΤΩΡΑ