Την κοιτούσα κι αναρωτιόμουν πού πήγαινε, όχι βιαστική, ΑΕΡΙΝΗ, σαν ξωτικό της πόλης, σαν αυτά που δεν έχουμε ακόμα μάθει να πιστεύουμε πως υπάρχουν. Την είδα για μια στιγμή/ μια ανάσα/ να περνάει απ' το ορατό στο ΑΟΡΑΤΟ/ πίσω απ' τα μαλλιά της έκραζε αργά ένα κοράκι/μαύρο της νύχτας?...όχι : του κάρβουνου κι είχε κουρνιάσει για τα καλά/ έτσι να κάνεις, να το πάρεις, να φτιάξεις μια ζωγραφιά/ένα πορτραίτο κατά προτίμηση/κι αν είναι κοφτερή η όρασή σου, κάντο χωρίς μάτια/:
Γατι την είδα, προχωρούσε χωρίς μάτια//είχε άλλους αισθητήρες, για εκείνην δεν ήταν το μετρό/ ήταν ένας σταθμός κάπου εκεί έξω , στο ΑΠΕΡΑΝΤΟ διάστημα, και τα βήματα δεν είχαν τελειωμό, δεν είχαν γυρισμό, μόνο ΑΙΩΡΟΥΝΤΑΝ
Κι ούτε γύρισε να κοιτάξει τον άντρα πίσω της, ίσως γιατί ένιωσε την ΑΥΡΑ του, ίσως να ήταν περιττός// ίσως εκείνη να ζούσε τη ζωή αλλιώς, ΑΠΟΡΡΟΦΩΝΤΑΣ επιλεκτικά κάποιες λεπτομέρειες, αφήνοντας έξω τα πολύ "μεγάλα", μαζεύοντας κοράλια σtoυς δακτύλιους του Κρόνου ή στο στεφάνι πάνω απ' τα κεφάλια μας.
ΑΡΑΓΕ πόσα τέτοια ξωτικά ΑΛΑΦΡΟΠΕΡΠΑΤΟΥΝ ανάμεσα μας/
πόσα ν' αφήνουμε να λιώνουν έξω απ' τα σκαλιά μας/
έξω που τα σκυλιά γαβγίζουν/ έξω που γέρνει ο ήλιος και νυχτώνει/
έξω μόνοι//
κι η πόρτα, τι παράλογο, τόσο κοντά (???)