αφιερωμένο στην bliss που ζήτησε καινούριες φωτό

Δεν ήξερα πώς να πλησιάσω αυτό το δέντρο
(δεν ήξερα πώς να πλησιάσω τους ανθρώπους)
Τόσο βαθιά ριζωμένο, κι ανέβαινε τόσο ψηλά, από συνήθειο
(τόσο βαθιά ριζωμένοι στη συνήθεια, κι όμως τεντώνονταν για άλλες σφαίρες)
Ώσπου ξαφνικά έσκασε μια ακτίδα, τι λέω μια δέσμη, τι λέω μια χούφτα
(ώσπου ξαφνικά μου δίνουν το χέρι, τι λέω! αναπάντεχα)
ΦΩΤΟΣ
(μια εσωτερική χειρονομία, από μια χαραμάδα, απρόσμενη ΧΑΡΑ?)

"είσαι πολύ μεγάλος για να σ' αγκαλιάσω
είσαι πολύ ψηλός να χαιδέψω τις άκρες σου
σκύψε το φως σου λίγο να μ' αγγίξει/
ν' ανοίξει
το στόμα μου/
το χώμα μου
πιο μαλακό απ' το δικό σου/
απλώσου
ρίζα στη ρίζα η τελευταία διακλάδωση"//--