-Ποιος είναι ;
-Έλα, σε περιμένω ώρα.
-Όσο πιο πολύ με περιμένεις, τόσο πιο πολύ θα μ' ευχαριστηθείς.
-Είσαι ακόμα πιο όμορφος απ' ό,τι περίμενα
-Έχω γραμμένη πάνω μου τη μοίρα πολλών
-Και τη δική μου ; άσε με να τη δω...
-Η δική σου τώρα σβήνει. Τη βλέπεις, εδώ πάνω στο μανδύα μου, ίσα που προλαβαίνεις...
-Κρίμα, Κι είχα τόσα μυστικά να σου πω ακόμα
Είχα να σου πω για παραλίες που δεν έχω πάει
μόνο στα χτεσινά μου όνειρα
-ΚΙ εγώ θα σου δείξω άλλες, φτιαγμένες από αέρα, με κύματα από ζεστό και κρύο και χρώματα πολλά που δεν ξέρεις το όνομα τους, εκτός ίσως από κάποιες αποχρώσεις του μωβ.
-Μα ποιος είσαι επιτέλους...κάπου σ' έχω ξαναδεί τρέχοντας με χίλια χιλιόμετρα την ώρα απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου, να καθρεφτίζεσαι στα κτήρια
Ή σε μια λίμνη, πάλι καθρεφτιζόσουν και με καλούσες στα βρώμικα νερά της από τα έγκατα της γης
-Ναι, αλλά σου λεγα θα σε μεταφέρω στο απέραντο διάστημα
-Να σε φωνάζω Θάνο λοιπόν ;
-Aν στο κάνει ευκολότερο
-Δεν θέλω το χαϊδευτικό σου, θέλω να ξέρω πως θα γυρίσω...αναγεννημένη
-Πάντα θα γυρίζεις, αλλά θα έχεις ξεχάσει όλα τα προηγούμενα
-Κι αν σε φωνάξω, "Θάνατο", εσύ θα ακούσεις ;
-Κάνε μια ευχή κι εγώ θα μαι στο πλάι σου
-Σ αγαπώ, μην μ αφήνεις, περιμένω το ταξίδι μας
-Κι εγώ σ' αγαπώ. έλα να σε φιλήσω στα μάτια
.....

Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράψει κανείς. Fucking candlelight, είχα ξεχάσει να γράφω με χαρτί και μολύβι. Δεν ξεχωρίζω χρώμα, χάνω τα σχήματα, χάνω την όψη των πραγμάτων. Η οθόνη αναβοσβήνει, είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Μου θυμίζει ένα τραγούδι ενός παλιού ονειρικ\ό φίλου ... "ΜΠΡΟΣ στα μάτια μου περνάνε/και με παίρνουνε και ΠΑΝΕ"
Ψ'αχνω τα δικά μου ιερογλυφικά . 'Ηχοι από υπολογιστές που ανοίγουν και κλείνουν και μακριά ///απειλητικά καλώδια (από μακριά ; ) Θέλω να τα τυλίξω στα χέρια να απορροφήσουν όλο τον ΠΟΝΟ- να δουλεύουν άραγε και μ αυτήν την ενέργεια. EXCURS: έβγαλα απ΄το ψυγείο τον καφέ, μετά από έναν μικρό πείραμα, πόσο μπορεί να αντέξει ο καφές στο ψυγείο- - - κι ήρθα εδώ να σας απαριθμήσω τις σκέψεις μου/ άραγε γίνεται όσο πιο απλά και καθαρά...χωρίς μουτζούρες του διεστραμμένου μυαλού. Γράφω λοιπόν σ' έναν κόσμο που ΠΕΦΤΕΙ γιατί δεν είναι τριφασικός πια . θα σας συνεχίσω κάποτε μια ιστορία που αψηφά τον θάνατο, ίσως σε μερικά λεπτά από τώρα, ίσως και στο μεγάλο ΠΟΤέ ακούστε το απίστευτο countdown...5...
4..
3...
2....
1.....
ΤΩΡΑ