μια άλλη άποψη του μωβ, όταν δεν είναι, όπως το θέλουν, πένθιμο
όταν γυρίζει το κεφάλι και Τους φτύνει κατάμουτρα



όταν προσκαλεί τη νύχτα, όταν λούζεται το γκρι,
όταν περιμένει υπομονετικά το μαύρο
να μας σώσει

"Nα μας σώσει"; είπα...
Η συνάντηση ήταν εντελώς αποτυχημένη. Κι ήταν έτσι γιατί ζητάς σωτηρία.
Ο κύριος ίσιωσε τα γυαλάκια του. Πρόσφερε ένα δεύτερο ποτήρι νερό. Έκανε απεγνωσμένες προσπάθειες να ανοίξει συζήτηση. Small talk. Θέματα πιο ουσιαστικά. Αλλά επαναλαμβανόταν. Μου φάνηκε αστείο το πώς σε παλιότερες συναντήσεις αντιδρούσα σε αυτές τις ατάκες, προσπαθώντας κι εγώ να σπάσω τη σιωπή, να αρχίσω μια κουβέντα, να πω μια γνώμη, ένα τίποτα απ' το κενό, ενώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν η αργή αυτή κίνηση, όταν βουλιάζεις στο κενό κι αναρωτιέσαι, πού είναι ο πυθμένας, κι αν ζουν εκεί αστερίες ή άλλα πλάσματα της θάλασσας, κοράλια ή φύκια, κι αν όποιος κάνει τη βουτιά αυτή και πιάσει πάτο, μια χούφτα άμμο δηλαδή, νωπή, μεταμορφώνεται σε γοργόνα, κι αν ο θάνατος μοιάζει λίγο με τον ύπνο, αν ευδοκιμούν κι εκεί τα όνειρα, αν είναι φωτεινά ή σκοτεινά ή κάτι ενδιάμεσο, αν είναι μουσική ή εικόνα, κι αν βάφει τα βλέφαρά μας χρωματιστά, να ΄ναι το χρώμα μωβ. Και πιο πολύ απ' όλα με απασχολούσε αν είναι κανείς μόνος ή με το άλλο του μισό ή με αγνώστους που στέκονται πλάι του, όχι πίσω του ή εμπρός του, οικείοι, σαν από πάντοτε δηλαδή, σαν μάνα και πατέρας ή εκείνος ο χαμένος αδελφός που ήταν παιδικός φίλος κι έπειτα μεγάλωσε και χάθηκε σε άλλα μονοπάτια-και τώρα πια δεν λέτε λέξη-///Κι έπειτα κόπηκε απότομα αυτό το νήμα που με οδηγούσε σε αδιέξοδες σκέψεις. Μόνο κάτι φευγαλέο ακόμα, αν σήμερα θα βρέξει, κι αν θα μπορέσει ο ύπνος μου να μοιάζει λίγο πιο πολύ με θάνατο