μωβ ...πολύ πετυχημένο χρώμα για το αεροδρόμιο του Τορόντο
τι θυμάμαι περισσότερο από αυτό?
αναρωτιόμουν πως έδενε με τόσο χιόνι
το άλλο που θυμάμαι, απαγορευόταν παντού το κάπνισμα, εκτός
από ενα μικρό ιταλικό φαγάδικο
κι ήταν όλοι, ήμασταν όλοι, μαζεμένοι εκεί
αδηφάγοι, εθισμένοι, καταδικασμένοι
και το τελευταίο που θυμάμαι (ένα κλειστοφοβικό αίσθημα)...
όπως φαινόταν η φισούνα
που συνέδεε το αεροπλάνο με τους διαδρόμους του αεροδρομίου
-κι έπρεπε κι εγώ να περάσω από εκεί-
Λατρεύω τα αεροδρόμια
έιναι μια βαβέλ, αλλά όλοι μαζεμένοι σε μια κρυφή συνομωσία
συμπιεσμένοι στην υποψία του ταξιδιού, την προσμονή
"Γιατί, γιατί, γιατί, το αεροδρόμιο είναι το ιδανικό μέρος για σένα?"
Είναι η αιώνια φυγή ? Είναι το ανάμεσα στο εδώ και το εκεί? Στο τώρα και στο άλλοτε?

Είναι σίγουρα μια υπόσχεση...
Μια υπόσχεση μακρινή στον χρόνο, δίπλα σου στον χώρο, κι απλώνεται
"Το αεροπλάνο πετά ξανά/Δες πως μετρά
με τα φτερά του/Τα σημάδια του θανάτου"