κι όμως είναι γεγονός
μες στα δάση της τρέλας ... οι τρελοί αναγνωρίζουν τους τρελούς
"πας για τσιγάρα?" με ρώτησε η γυναίκα απ' το μπαλκόνι
σαν να με διάβαζε (είναι αλήθεια, ήμουν διάφανη, έστω για λίγο,
για μια άγνωστη?)
σαν να με διάβαζε-μετά το καληνύχτα-
είπε ιστορίες για καρκινοπαθείς κι αρρώστους κι εξαρτημένους από νοσοκόμους
κι ύστερα μια ελπίδα ή σαν μια ευχή που έσταζε θλίψη...
"το μόνο που έχει σημασία, να ζεις χωρίς να εξαρτάσαι από κανέναν
- ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ (πάνω απ' όλα)"
κι ήθελα τόσο να τη ρωτήσω, τώρα που είμαστε πια ίδιες
(εγώ και η τρελή της γειτονιάς) "τότε τι θα γίνει με το Όνειρο?..."
μες στα δάση της τρέλας ... οι τρελοί αναγνωρίζουν τους τρελούς
"πας για τσιγάρα?" με ρώτησε η γυναίκα απ' το μπαλκόνι
σαν να με διάβαζε (είναι αλήθεια, ήμουν διάφανη, έστω για λίγο,
για μια άγνωστη?)
σαν να με διάβαζε-μετά το καληνύχτα-
είπε ιστορίες για καρκινοπαθείς κι αρρώστους κι εξαρτημένους από νοσοκόμους
κι ύστερα μια ελπίδα ή σαν μια ευχή που έσταζε θλίψη...
"το μόνο που έχει σημασία, να ζεις χωρίς να εξαρτάσαι από κανέναν
- ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ (πάνω απ' όλα)"
κι ήθελα τόσο να τη ρωτήσω, τώρα που είμαστε πια ίδιες
(εγώ και η τρελή της γειτονιάς) "τότε τι θα γίνει με το Όνειρο?..."
posted by koolkiller-ess at 8:29 PM
3 Comments:
Πικρόγλυκο, πανέμορφο.
Την τελευταία όμως φράση - του απογείου - δεν την κατάλαβα. Το όνειρο;;;
το όνειρο... είναι η ζωή που ονειρευόμασταν να ζήσουμε, και γλύστρησε απ' τα χέρια μας
η κρυφή ζωή κι ο κρυφός εαυτός μας, μέσα στα κρυφά όνειρά μας.
κι αναρωτιέμαι, αν πούμε"όλα καλά"
και δεχτούμε την πραγματικότητα, ακόμα και τότε... πώς να δαμάσουμε το όνειρο που επαναστατεί?
-- Σ ευχαριστω , χάρηκα πολύ που άκουσα τη φωνή σου !!!
Μα οι "τρελοί" είναι ακριβώς αυτοί που ζουν το όνειρο!
(αυτό σε συνάρτηση και με το προχθεσινό ποστ σου).
Post a Comment
<< Home