Περπατάμε σ'ένα μυστικό λιβάδι
κι όλα μοιάζουν μυστικά ...μην μιλήσεις
κατεβαίνουμε στο τούνελ
γεμάτο φωτογραφίες
πεθαμένο παρελθόν
ποιος μας ακολουθεί με βαριά βήματα
ποιο μυστικό μας βαραίνει τους ώμους
κι όλα ξαφνικά μοιάζουν ανηφόρα
δώσε μου το χέρι και μην πεις κουβέντα
μην βγάλεις άχνα
ένας θάνατος μας περιμένει στην επόμενη γωνία
πώς βρεθήκαμε απ' το δάσος σ' αυτήν την καταραμένη πόλη ;
EIΠΕ O Μαθιός
το παραλήρημα στον ύπνο του μοιάζει με το δικό μου
πόσες συμπτώσεις, πόσες διαδρομές που διασταυρώνονται
ξεμένουμε από λόγια
κι από χειρονομίες
κι από αέρα (μας περιμένει ένας μικρός θάνατος)

Μόνο οι εκλεκτοί είναι καλεσμένοι
σ' αυτήν την ανίερη συνάθροιση
ο Μαθιός δεν πίστευε σε τίποτα από αυτά
σε μυστικιστικές τελετές και τέτοια, αλλά
βρισκόταν εκεί για την μικρή του οπτασία
που έβλεπε κάθε μέρα με το χαλασμένο του μάτι
χωρίς να μπορεί να αγγίξει
κι έτσι, ίσως σήμερα, για πρώτη φορά,
θα έπιανε το χέρι της σ΄ αυτήν την τελετή,
αν ήταν λίγο τυχερός, ώστε να καθήσει δίπλα της
αυτός, ο παραμορφωμένος, στα όνειρά του βυθισμένος
σε τόση ομορφιά...
μαύρα μαλλιά, και το πιο υπέροχο, πέρα από κάθε
φαντασία, σκούρα μαύρα μάτια
στα χέρια ξεπρόβαλαν οι φλέβες της
και τόσο δα μικρά κοκαλάκια- τι πλάσμα!-
ξεβρασμένο απ' το φώς στο σκοτάδι
"μόνο οι εκλεκτοί" , αυτή ήταν η εκλεκτή
αλλά εκείνος φοβόταν, και το χαλασμένο του μάτι
ξέφευγε ακόμα περισσότερο απ΄ την πορεία του
φοβόταν όχι εκείνη, αλλά το σκοτάδι
που τώρα τους περικύκλωνε από όλες τις μεριές
κι έπειτα! εκείνα τα κεριά, τοποθετημένα
στις πιο απρόβλεπτες γωνίες του δωματίου
σκοτεινή ακόμα κι η ανάσα της δικής του οπτασίας
αλλά έπρεπε να περιμένει, ένα τυχαίο άγγιγμα
κι έτσι περίμενε, κι όλο σκεφτόταν
"μόνο οι εκλεκτοί"

dissolving in tiny circles my love (your image)
αν έγραφα μια ιστορία θα μιλούσα για κάποιον τόσο παραμορφωμένο
για κάποιον που απείχε τόσο πολύ από την ομορφιά
και την έψαχνε στα πιο παράξενα σημεία
στα σκουπίδια , ας πούμε, σε μπιχλιμπίδια, σε χάντρες
που αντάλασσαν οι κατακτητές με τους Ινδιάνους
τα μάζευε και τα κολλούσε στους τοίχους του
αναζητώντας λίγη ομορφιά ή λίγη γαλήνη,
αν είναι εφικτό για τον Κουασιμόδο ή τον κόμη Δράκουλα
ήθελε μόνο, ξέρεις, να δει τις καλτσοδέτες σου,
ήσουν κι εσύ από άλλη εποχή, από έναν κόσμο παράτερο
τα ρούχα σου δεν ταίριαζαν, τι ιστορία είναι αυτή Θεέ μου,
βασανιστική, ένα πρόσωπο γεμάτο εγκαύματα, κι ένα κασκόλ,
δώρο φίλου, για να κύβει τα προγούλια
κι ήταν οι πληγές του τόσο ιδανικές
όταν σε άγγιζε τα παραμορφωμένα χέρια έβγαζαν φωτιά
ώρα σου και σενα να καείς μικρό κακομαθημένο λουλούδι
όλοι τον ακολουθούμε, το αγαπημένο μας τέρας με χάντρες
στα χέρια, για εξευμενισμό-- πάρε με

δεν έχω άλλες εικόνες να δείξω
η φύση με πληγώνει ή μάλλον όχι με μελαγχολεί
δεν μπορώ να συνδεθώ μαζί της
γιατί δεν είμαι πια ο εαυτός μου
έχω γίνει κάτι άλλο, μια περίληψή του ίσως,
κι η φύση μου θυμίζει αυτό που κάποτε ήμουν
τώρα κοιτάω στα μάτια τον ήλιο και βλέπω θάνατο
βλέπω μια αρρώστια
βλέπω ένα χνάρι χαράς και νιώθω τα χνώτα μου να βρωμάνε
από ένα περσινό λάθος
εκείνο το περσινό λάθος αναμοχλεύει όλο το παρελθόν συμπυκνωμένο
βουτάω στη θάλασσα κι έρχεται βίαιο κύμα
εκεί που κάποτε κολυμπούσαμε γαλήνια
εγω και κάποιοι φίλοι, από τα παλιά
δεν θυμαμαι πια ποιος πρόδωσε ποιον
ακούς που φυσάει στην έρημη γη
ζηλεύω αυτούς που πήγαν διακοπές και ποτέ δεν χρειάστηκε να γυρίσουν

ακολούθα τα φθαρμένα σου παπούτσια...διαδρομές καλοκαιρινές η πέτρα καιει ο βράχος καίει, η νύχτα κλαίει, γιατί δεν της φέρθηκες σωστά, της είπες ψέμματα πάλι, η αλήθεια είναι ότι έλειπα, πάντα έτσι απαντάς, αλλά πού πας, όταν λείπεις...ακολούθα τα φθαρμένα σου ρούχα που κρέμονταν μέρες στην ξαπλώστρα, δεν σου κάνουν πια, από αυτά τα μισά δεν έιναι αρκετά, υπάρχει ένα νόημα σ' αυτά που λέω, ρωτάς, και δεν ξέρω τι να απαντήσω πια, το νησί μας απομακρύνεται, τι αλήθειες ψάχνεις να ακούσεις, τα εφηβικά σου τραγούδια τα λένε όλα, αλλά σαν να ξέχασες να τα μελοποιήσεις και χάσκουν κι αυτά μισά, ανολοκλήρωτα, σαν τα ατέλειωτα σχέδια σου, που ατενίζουν το Όμορφο, take the plan spin it sideways, πες μου όπως λένε και τα τραγούδια πως θα κάνεις την μεγάλη αλλαγή, πως θα δείς αλλιώς τα πλευρά μου να γέρνουν προς το μέρος σου, πού είσαι όμορφη μέρα σε ψάχνουμε όλα τα χαμένα παιδιά...στεκόμαστε μπροστά από πόρτα με χαλασμένο κλειδί. χτυπάς και ξέχαΣΕΣ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΣΟΥ "ΔΕΝ ΣΟΥ ΑΝΟΙΓΩ" η φωνή από μέσα, πάρε τα χαλασμένα παπούτσια σου και φύγε εμείς θα μείνουμε εδώ στο κλειστό δωμάτιο κι όταν φτάσει η ΩΡΑ μας θα ναι όμορφη η μέρα όπως μας υποσχέθηκες και θα μαστε κι εμείς όμορφοι και θα πετάξουμε από το ανοιχτό παράθυρο, και δεν θα χρειαζόμαστε ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ πια, ίσως ούτε και ρούχα, ΘΑ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ στην ξαπλώστρα κι εμείς γυμνοί, οι βιαστές των λόγων σου , θεέ ή όπως αλλιώς θέλεις να σε ονομάζουν, εσένα που δεν τα μοίρασες σωστά, έλα γλυκιέ μου, σκίσε τα ρούχα σου και πες αντίο

-Ποιος είναι ;
-Έλα, σε περιμένω ώρα.
-Όσο πιο πολύ με περιμένεις, τόσο πιο πολύ θα μ' ευχαριστηθείς.
-Είσαι ακόμα πιο όμορφος απ' ό,τι περίμενα
-Έχω γραμμένη πάνω μου τη μοίρα πολλών
-Και τη δική μου ; άσε με να τη δω...
-Η δική σου τώρα σβήνει. Τη βλέπεις, εδώ πάνω στο μανδύα μου, ίσα που προλαβαίνεις...
-Κρίμα, Κι είχα τόσα μυστικά να σου πω ακόμα
Είχα να σου πω για παραλίες που δεν έχω πάει
μόνο στα χτεσινά μου όνειρα
-ΚΙ εγώ θα σου δείξω άλλες, φτιαγμένες από αέρα, με κύματα από ζεστό και κρύο και χρώματα πολλά που δεν ξέρεις το όνομα τους, εκτός ίσως από κάποιες αποχρώσεις του μωβ.
-Μα ποιος είσαι επιτέλους...κάπου σ' έχω ξαναδεί τρέχοντας με χίλια χιλιόμετρα την ώρα απ' το παράθυρο του αυτοκινήτου, να καθρεφτίζεσαι στα κτήρια
Ή σε μια λίμνη, πάλι καθρεφτιζόσουν και με καλούσες στα βρώμικα νερά της από τα έγκατα της γης
-Ναι, αλλά σου λεγα θα σε μεταφέρω στο απέραντο διάστημα
-Να σε φωνάζω Θάνο λοιπόν ;
-Aν στο κάνει ευκολότερο
-Δεν θέλω το χαϊδευτικό σου, θέλω να ξέρω πως θα γυρίσω...αναγεννημένη
-Πάντα θα γυρίζεις, αλλά θα έχεις ξεχάσει όλα τα προηγούμενα
-Κι αν σε φωνάξω, "Θάνατο", εσύ θα ακούσεις ;
-Κάνε μια ευχή κι εγώ θα μαι στο πλάι σου
-Σ αγαπώ, μην μ αφήνεις, περιμένω το ταξίδι μας
-Κι εγώ σ' αγαπώ. έλα να σε φιλήσω στα μάτια
.....

Γίνεται όλο και πιο δύσκολο να γράψει κανείς. Fucking candlelight, είχα ξεχάσει να γράφω με χαρτί και μολύβι. Δεν ξεχωρίζω χρώμα, χάνω τα σχήματα, χάνω την όψη των πραγμάτων. Η οθόνη αναβοσβήνει, είναι πέρα από τις δυνάμεις μου. Μου θυμίζει ένα τραγούδι ενός παλιού ονειρικ\ό φίλου ... "ΜΠΡΟΣ στα μάτια μου περνάνε/και με παίρνουνε και ΠΑΝΕ"
Ψ'αχνω τα δικά μου ιερογλυφικά . 'Ηχοι από υπολογιστές που ανοίγουν και κλείνουν και μακριά ///απειλητικά καλώδια (από μακριά ; ) Θέλω να τα τυλίξω στα χέρια να απορροφήσουν όλο τον ΠΟΝΟ- να δουλεύουν άραγε και μ αυτήν την ενέργεια. EXCURS: έβγαλα απ΄το ψυγείο τον καφέ, μετά από έναν μικρό πείραμα, πόσο μπορεί να αντέξει ο καφές στο ψυγείο- - - κι ήρθα εδώ να σας απαριθμήσω τις σκέψεις μου/ άραγε γίνεται όσο πιο απλά και καθαρά...χωρίς μουτζούρες του διεστραμμένου μυαλού. Γράφω λοιπόν σ' έναν κόσμο που ΠΕΦΤΕΙ γιατί δεν είναι τριφασικός πια . θα σας συνεχίσω κάποτε μια ιστορία που αψηφά τον θάνατο, ίσως σε μερικά λεπτά από τώρα, ίσως και στο μεγάλο ΠΟΤέ ακούστε το απίστευτο countdown...5...
4..
3...
2....
1.....
ΤΩΡΑ