...ThErE hE wAs JuSt WaLkInG dOwN tHe StReEt...

Να μια απ΄τις φωτό μου που δεν ήταν αρκετά καλές, τι πήγε στραβά δεν ξέρω. Μες στο μυαλό μου ήταν όλες υπέροχες, ήταν απόκοσμες, ήταν "καλλιτεχνικές"/
και τι έμεινε απ' αυτές? ένα μίζερο περίσσευμα, μια καρικατούρα των εικόνων που έσκαγαν μικρά φλασάκια στο διεστραμμένο μυαλό μου/
και τι έμεινε? έγω, ένας τουρίστας να φωτογραφίζω τον αδερφό μου/κάτω απ' τον γνώριμο απογευματινό ήλιο/
και ΤΟΝ ρωτώ, για την ακρίβεια ρωτώ και τους δύο "γιατί δεν με βοηθήσατε"/
ΕΝΩ θα πρεπε να ρωτώ τον εαυτό μου "γιατί είσαι τόσο μικρός"/
ή το ΒΛΕΜΜΑ μου "γιατί με πρόδωσες;"
........
Αυτή η βδομάδα γεμάτη βίαια όνειρα, εξουθενωτικά
ΤΥΧΑΙΑ ΑΠΑΡΙΘΜΗΣΗ
- οι φίλοι μου, ενώ δίδασκα, με πέταξαν έξω απ' την αίθουσα, τα ήξεραν ήδη όλα, με χλεύαζαν
- άφησα για μισό λεπτό τα κλειδιά μες στο αμάξι, μπροστά απ' το περίπτερο το γνωστό πάνω στη λεωφόρο και κάποιος το έκλεψε
- δοκίμαζα ρούχα στο δοκιμαστήριο στο πολυκατάστημα του μέλλοντος για ένα πάρτυ στον διαστημικό σταθμό Β' και τίποτα δεν έκανε
- και λίγο πριν τελειώσουν όλα δίναμε ένα ραντεβού κάθε βράδυ στο όνειρο μου, το ίδιο γαμημένο ραντεβού, μπροστά απ' τον τεράστιο σιδηροδρομικό σταθμό μιας μεγαλούπολης, νομίζω για να φύγουμε από δω/ αλλά ποτέ δεν ερχόσουν/ ή δεν ερχόμουν εγώ

ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ? ("ακροβατώ κι εγώ?")