Ένιωσες ποτέ πως θέλεις να πεθάνεις ; Το ‘νιωσες να ανεβαίνει σαν αίμα στο κεφάλι σου , να μην μπορείς να κατευθύνεις το μυαλό σου σε άλλη σκέψη ; Δεν υπάρχει διέξοδος- μιλάω για έναν διάδρομο όλο πόρτες κλειστές- ψάχνεις ν’ ανοίξεις, τρέμεις στην ιδέα του τι κρύβεται από πίσω τρέχεις απ’ άκρη σ’ άκρη του διαδρόμου- το σκέφτεσαι , το ξανασκέφτεσαι , λογικά και ψύχραιμα , λίγος πανικός μετά , οι μέρες περνάνε , που είναι λοιπόν το δίλημμα ; -- Κοιμάσαι, τρως,
στο διάδρομο, κοιμάσαι , τρως ... οι ώρες περνάνε// μήνες χρόνια πια δεν ξέρεις...Ίσως να ήταν μόνο λίγα δευτερόλεπτα, τι σημασία έχει, που είναι το πρόβλημα; Παράξενα παιχνίδια παίζει μόνο το μυαλό , όχι οι άνθρωποι, οι άνθρωποι είναι μικροί και προβλέψιμοι. Παράξενα παιχνίδια παίζει μόνο το μυαλό που δεν μπορεί να δει πόσο απλά είναι τα πράγματα, με μαθηματική ακρίβεια. &ξεφεύγει , κι εκτροχιάζεται. &ο άνθρωπος ξεφεύγει, κι εκτροχιάζεται. &η ζωή ξεφεύγει , σαν νερό απ’ το αυλάκι, κι ο άνθρωπος μόνος σαν δέντρο τελευταίο , σαν δέντρο απότιστο—κι ακούει φωνές παιδιών από κάποιον άλλο κήπο που δεν είναι ο δικός τους κι ακούει το κύμα να σκάει σε άλλα βράχια και το ποτάμι να τελειώνει σε άλλες θάλασσες - - - & ΞΕΡΕΙ : ξηρασία. Συνήθισες λοιπόν στο χαμηλό τεχνητό φωτισμό του διαδρόμου , στη χαμηλή περιεκτικότητα οξυγόνου, στη δυσοσμία , στις διεστραμμένες σκέψεις σου. Και τότε ξέρεις τι θα κάνεις με απόλυτη ψυχραιμία και μαθηματική ακρίβεια υπολογισμένο : θα πεθάνεις ... πέφτοντας από το παραθυράκι δέκα ορόφους ψηλά & θα προσγειωθείς , με μαθηματική ακρίβεια υπολογισμένο, σ’ έναν ακάλυπτο χώρο και ένα είναι το σίγουρο αποτέλεσμα , θα πεθάνεις , γιατί βλέπεις τα πτώματα των προηγούμενων χαλί πάνω στον πάτο του κτιρίου, κι όμως θέλεις κι εσύ να βρίσκεσαι εκεί στην αιώνια λήθη ,μακάβριο θέαμα για τον επόμενο, μέχρι να ’ρθει κι η σειρά του. Είναι μεγάλο πράγμα η μνήμη. Είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να ξεχνάς. Κάθε μέρα είναι διαφορετική, κάθε μέρα ο ήλιος είναι ένα δώρο ... μπήκε απ’ το παράθυρο απρόσκλητος και σ’ έκλεψε σαν τρελός εραστής. Κάθε λάθος σαν να μην έγινε, κάθε πόνος σαν να μην δόθηκε, κάθε δρόμος σαν να μην περπατήθηκε & να περπατιέται για πρώτη φορά... &η καρδιά χτυπά τους πρώτους της χτύπους σε πρωτόγονα τύμπανα κι είναι νεογέννητο που κλαίει γιατί πεινάει, τόσο απλά. Το χτες δεν υπάρχει, έτσι δεν υπάρχει και το αύριο, ο χρόνος συμπυκνώνεται σε μια μικρή στιγμή που ούτε την καταλαβαίνει κανείς /// ΑΛΛΑ πώς να ξεχάσει κανείς την ανάμνηση. Και πώς να ξεχάσει το δάσος που στοιχειώνουν ξωτικά τους δρόμους της πόλης τη νύχτα μια αγκαλιά που στένεψε ή που άνοιξε τα χέρια άφησε το κορμί που αγκάλιαζε κι έσβησε στους καπνούς Θεέ μου τα κάστρα τα χτισμένα σε βουνά τη ζούγκλα με τους χορούς των ιθαγενών και τους εξωτικούς καρπούς το δωμάτιο που έγινε ο πιο τρομερός βιασμός τον ήλιο να ζεσταίνει τη θάλασσα τη θάλασσα να παγώνει το κορμί τα σεντόνια που ήθελαν άλλαγμα τον ετοιμοθάνατο τον πεθαμένο το χιόνι που λάσπωνε τα παπούτσια του τέτοιο χιόνι και μαζί το βλέμμα που καρφώθηκε κάπου μακριά σε κάποια κεραία νομίζω- τη μαγική παραλία// κι απ’ όλα πιο καθαρογραμμένο στον πίνακά μας με κιμωλίες χρωματιστές : τα λόγια/// ΑΛΛΑ το μυαλό παίζει παράξενα παιχνίδια , κι έχει ένα πολύ αγαπημένο που το παίζει μ’ εσένα αντίπαλο και συμπαίκτη κι όλο χάνεις : θυμάται ό,τι θέλει να θυμάται και ξεχνάει ό,τι θέλει να ξεχνά—είναι κι αυτό μια μικρή ευτυχία ΑΛΛΑ τα ξεχασμένα σηκώνονται , επαναστατούν κι επιστρέφουν μεγεθυμένα , πελώρια—είναι κι αυτή μια παράξενη δικαιοσύνη, λίγος ακόμα πόνος, γιατί δεν είναι φαντάσματα είναι η αλήθεια έρχεται ξαφνικά και σε χτυπάει στο μάγουλο. Τη διώχνεις, επιστρέφει θυμωμένη , σε πετάει κάτω και σε κλωτσάει. Σηκώνεσαι, τη βρίζεις, τη διώχνεις , επιστρέφει μ’ ένα μαστίγιο στο χέρι, σε δένει σε μαστιγώνει αίματα παντού και σημάδια ουρλιάζεις καταριέσαι φτύνεις, φεύγει , μα μένεις δεμένος. Κι εκεί που λες θα κοιμηθώ να ονειρευτώ σε ξυπνάει τρομαγμένο από κάποιον εφιάλτη η φωνή της - ανοίγεις τα μάτια και στέκεται αυτή απέναντί σου μ’ ένα όπλο στο χέρι...-

(αστέρι)
(πέφτει)
(κύμα, λευκό στην άμμο)
(πόδια γυμνά στην άμμο που καίει)
(μαζί κάτω από μια κουβέρτα)
(αστέρια)
(μουσική απ’ το πάνω δωμάτιο)
(κάποτε που μάζευα αστερίες)
(άλμπουμ με φωτογραφίες)
(κοιμάται)
(ο ήλιος)