Κουράστηκα.
Δεν θέλω άλλες συμβουλές.
Είναι αρκετές μέρες που σταμάτησα τα φάρμακα.
Σήμερα η πρώτη κρίση.
Κουράστηκα.
Θέλω μόνο να ρίξω ένα μήνυμα σ' ένα μπουκάλι.
Μόνο που πια δεν ξέρω τι να γράψω. Κι έτσι...
βρήκα κάτι που έγραψα πριν χρόνια, διαβάζοντας Ρίλκε:

‘‘Denn ihm auch haftet immer an , was uns
oft überwältigt , - die Erinnerung ,
als sei schon einmal das , wonach man drängt ,
näher gewesen , treuer und sein Anschluβ
unendlich zärtlich. Hier ist alles Abstand
und dort wars Atem. Nach der ersten Heimat
ist ihm die zweite zitterig und windig.’’

Σ’ ΑΥΤΗ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ τρεμούλιασμα απ’ το κρύο κι άνεμος δυνατός... θα πει: αφιλόξενη πατρίδα. Εγώ την ονομάζω χειμώνα.
-Ποια είναι η πρώτη πατρίδα, όμως ; Πού&πότε ;
Μα αυτές οι ερωτήσεις δεν είναι αρκετές να την αγγίξουν-
«Εδώ όλα είναι απόσταση / κι εκεί ήταν ανάσα»
Εδώ... θα πει: εδώ τώρα εγώ οι άλλοι
Εκεί... θα πει:
Πρώτη πατρίδα ανάσα, αέρας, αναπνοή, ζωή ...
Ήσουν εκεί κάποια στιγμή;
Καρδιά που ψάχνει τη θέση της να βρει;
Ποτέ- —ποτέ, κανείς και πουθενά
μόνο πριν γεννηθεί πριν φοβηθεί πριν κουραστεί

- Κι είναι μια (σχεδόν) ξεχασμένη πατρίδα -
μόνο λίγο το άρωμά της, ανάμνηση αμυδρή, καμιά φορά που στέκομαι στον ήλιο & φυσάει απαλό αεράκι, αίσθηση από-κοσμη, μια διαίσθηση
δια-περαστική, (ήρθε από κάπου αλλού ;)
«κρυμμένο φως πίσω απ’ το φως» , το λέω.

- Κι εδώ όλα είναι απόσταση , που θα πει: χωρισμός, διαχωρισμός, το ένα απέχει απ΄το άλλο κι ο άνθρωπος απ΄τον άνθρωπο κι εγώ από εσένα κι εγώ απ’τα πράγματα - - κι η σκέψη απ΄τη λέξη, κι η λέξη απ’ τη φωνή, κι η φωνή απ’ την καρδιά, κι η καρδιά απ’το χέρι και το χτες απ΄το σήμερα , το σπίτι απ’ το δρόμο ...

ΔΕΥΤΕΡΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
στ’ όνειρό μου είδα
μεσ’ απ΄ το γυαλί
μια ανατολή
πριν την καταιγίδα
να με προσκαλεί
ΠΡΩΤΗ ΠΑΤΡΙΔΑ
που;
βρέχει πολύ
κι έχει σβηστεί
ο δρόμος