είδα το πιο παράξενο όνειρο χτες
από γνωστούς, ένας φίλος από τα παλιά
τόσο παλιά και τόσο ξεχασμένος,που πια ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ούτε το τηλέφωνό του, κάπου στα παλιά τετράδια ή στις λίστες και στο σπίτι
είχε ξαπλώσει δίπλα μου ενώ εγώ κοιμόμουν
σ΄έναν στριμωγμένο καναπέ (μικρό σε πλάτος, αλλά βαθύ σαν θάλασσα, να βυθιστείς)
κι ήταν ο χώρος ένα δωμάτιο, ΜΙΚΡΟ σε πλάτος, και σ΄όλες του τις διαστάσεις , μόνο βαθύ και ζεστό (την αίσθηση που έχουμε ντάλα καλοκαίρι στην ακροθαλασσιά,
κοιτώντας προς τα έξω, τους ανθρώπους, που χάνεται η απεραντοσύνη, αλλά είναι ακόμα εκεί η ζεστασιά, ότι δηλαδή είμαστε όλοι ΕΚΕΙ, όσοι χρειάζονται)
έτσι με το δωμάτιο, κι έξω ήταν χειμώνας, και ΠΟΛΗ κάπου στο 2222.
ΜΑ ΜΕΣΑ στο μαγαζί ο κόσμος καθισμένος έπινε καφέ, σε στριμωγμένα τραπεζάκια, πιο πολύ θρανία σχολείου. ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ μοίραζε γλειφιτζούρια κι άλλα γλυκά.
Κάποιος απρόσεκτος περαστικός με ξύπνησε (πάνω που έβλεπα το πιο περίεργο όνειρο)
κι ο φίλος μου είπε "δεν ΠΕΙΡΑΖΕΙ, εδώ είμαστε πολύ κοντά ο ένας στον άλλο"
και σκέφτηκα "πάλι καλά που ξύπνησα, κάποιος με ΚΟΙΤΑΖΕΙ".
Κάποιος με κοίταζε απ το μπροστινό τραπέζι ενώ κοιμόμουν
κι ήταν όμορφος ή έτσι μου φάνηκε ανάμεσα σε ξύπνιο κι ύπνο.
Μου χάρισε ένα γλειφιτζούρι, κι εγώ το χάρισα σε μια κοπέλα που περνούσε, χοντρή
"αυτή το χρειάζεται περισσότερο από εμένα"
και πάνω που έλεγα να φύγω ( κι όλο περίμενα άλλο ένα βλέμμα του όμορφου ξένου)
πέρασε μια δεύτερη κοπέλα που μοίραζε καταλόγους ΜΕ ΤΑΙΝΙΕΣ
και ήμουν σίγουρη πως τις ταινίες αυτές τις είχα ξαναδεί όταν ήμουν ΠΑΙΔΙ
(ΟΜΩΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΔΕΝ ΥΠΗΡΞΑΝ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΤΟ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΥΠΑΡΞΟΥΝ)
έμοιαζαν παλιές, έμοιαζαν ξεχασμένα διαμάντια κι αριστοθργήματα της 7ης Τέχνης
κι ήταν αυτό το φουτουριστικό καφέ μπαρ τόσο άνετο, που ο ένας δίπλα στον άλλο διαλέγαμε και βλέπαμε ταινίες όλα τα μέρη του σώματός μου ακουμπούσαν με τα σώματα των άλλων
ΚΙ Ο ΟΜΟΡΦΟΣ ΞΕΝΟΣ ΑΚΟΜΑ ΚΟΙΤΟΥΣΕ ΕΜΕΝΑ
μέσα σε μια ταινία, όταν όλοι απορροφημένοι
με πλησίασε να κάνουμε έρωτα
και στη μικρή στριμωγμένοι οθόνη ΤΟ ΕΙΔΑ ΝΑ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ
ΜΕ ΕΙΧΕ κολλήσει στον τοίχο
κι εγώ κι αυτός δεν είμασταν άλλο από μια σκηνή σε ταινία
που ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΓΥΡΙΣΤΕΙ, ΤΟ ΠΙΘΑΝΟΤΕΡΟ ΔΕΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΤΕΙ ΠΟΤΕ