-Πάμε στο δωμάτιό σου;
-Πάμε.

Χαμογέλασες και φωτίστηκε πάλι όλος ο χώρος.
Χαμογέλασες και χαμογέλασε μαζί σου όλος ο κόσμος.
Θέλω να πω στο ηλιολούλουδό μου όλα αυτά που ξέρω για σένα.
Αλλά αυτό μοιάζει πάντα να ξέρει περισσότερα.

...Κι έτσι περιμένω με το βλέμμα καρφωμένο σ΄ένα σημείο
κάπου έξω απ΄το παράθυρο...στα αναμμένα φώτα, στις απέναντι πολυκατοικίες,
στις ιστορίες των ανθρώπων
Τα μάτια μου κουράστηκαν να περιμένω, μάτια μου.
Που και που όμως ακούω τις δικές σου ιστορίες
και βρίσκουν την θέση τους σ΄ένα σημείο πίσω απ΄το αυτί μου,
κουμπώνουν σαν ανάποδο σκουλαρίκι
Με την ίδια αθωότητα που κουμπώνει πρόστυχα το σώμα στο άλλο σώμα
Με την ίδια φυσικότητα που αλλάζουμε στάσεις στο κρεβάτι ή στο πάτωμα
Με το ίδιο πάθος που σε παίρνω στο στόμα μου
Κι ύστερα ένα ακόμα τέλος και φως απ΄τα μαλλιά σου
στις άκρες των δαχτύλων μου


ΚΑΘΕ ΠΟΥ ΠΑΩ ΝΑ ΠΩ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ, Η ΖΩΗ ΜΕ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕΙ